Geen Sun City Girls zonder Charles Gocher. Toen Gocher vier jaar geleden aan longkanker overleed, zaten Sun City Girls zonder drummer en trokken ze hun conclusie: voortaan behoorden de Girls tot de undergroundgeschiedenis.
Een jaar later trokken Sir Richard en broer Alan Bishop, bij wijze van eerbetoon aan Gocher, op tour als The Brothers Unconnected. De passage in de Brusselse Cinema Nova maakt deel uit van het allerlaatste lemma van de fragmentarische tour die alles bij elkaar drie jaar geduurd heeft. The Brothers Unconnected komt niet meer terug, zo verzekert Alan ons na afloop.
Voor de pauze serveren de broers ‘The Handsome Stranger’, een veertig minuten durende selectie uit het experimentele filmwerk van Charles Gocher. Behoorlijk freaky en onnozele, maar bij wijlen onweerstaanbaar geestige stuff, met meestal Gocher zelf – in één of andere gedaante – in de hoofdrol. Naar verluidt was het getoonde slechts een bijzonder minimale selectie uit een gigantische berg film die Gocher achterliet. Er zouden plannen zijn om in de toekomst iets met die filmografische erfenis te doen – wij leggen alvast een handjevol paddestoelen te drogen voor een eventuele volgende screening.
Wat na de pauze volgt is cabaret met een stevige zwavelgeur. Géén wilde verkleedpartij zoals bij Sun City Girls vaak het geval was – dat laten de broers Bishop tegenwoordig graag over aan troonopvolgers Master Musicians of Bukkake. Qua vermomming volstaan vandaag twee zonnebrillen, maar die gaan dan ook gedurende heel de show niet af. Al vroeg in de set verandert het podium in een nachtclubtoog, waaraan Richard – af en toe gortdroog onderbroken door Alan – ‘The Brothers Unconnected’ brengt, een toogmonoloog uit ‘Dante’s Disneyland Inferno’ (1996) over een verkleed sekspartijtje waarin achtereenvolgens een Marilyn Monroe-masker met afgeknipte lippen, een eikel die tegen het plafond uiteenspat en incest-met-de-mama de revue passeren. Dolletjes!
Daarmee is de toon gezet – met twee akoestische gitaren zal er grotendeels geput worden uit de scabreuze songcatalogus, en minder uit het instrumentale oeuvre van de band. Vooral werk uit ‘330003 Crossdressers From Beyond The Rig Veda’ (het van The Duke of Iron geleende ‘Rookoobay’) en het al genoemde ‘Dante’s Disneyland Inferno’ (o.a. ‘Six Kids Of Mine’ en ‘Bitter Cold Countryside’) en een enkel nummer, waarvan de titel ons nu even ontgaat, uit het postume Funeral Mariachi zijn absolute hoogtepunten.
Tussendoor steelt Alan de show met even geestige als giftige uithalen naar de Benelux (“The Netherlands, who lives there? Satan?”) Luxemburg (“some rich guys with gas-stations”), de Belgische universiteiten (“de zaal zit hier vol met hoogopgeleide mensen met een bruin en een zwart kleurtje: op die universiteiten hier kan je alleen een opleiding tot globalist volgen, zeker?” Achteraf vragen we Alan waarom hij eigenlijk die open deuren van Walen en Vlamingen én vijf verschillende parlementen in Brussel niet heeft ingetrapt. Antwoord: “ik was dat van plan, maar ben het simpelweg vergeten – we moeten af en toe ook een song spelen, natuurlijk”.
Ook de eventueel aanwezige etnomusicologen krijgen, uitgerekend van de CEO van Sublime Frequencies, nog een stevige trap tegen hun hoogopgeleide kont met een persiflage van een Aziatisch nummer (dat we verder overigens niet kunnen plaatsen) dat op conventies van internationale topracisten waarschijnlijk òòk op een staande ovatie zou onthaald worden, maar de hoogopgeleide bruine, witte en zwarte mensen die naar Cinema Nova waren afgezakt konden er gelukkig ook mee lachen. Hoewel de sfeer er dus goed in zit, ziet Alan een bisronde aanvankelijk niet zitten. Hij wil liever gaan roken: “en dan bedoel ik dertig sigaretten: we’re fucking professional smokers”.
Een tochtje naar de tourbus (waar we vinyl zouden scoren) leert ons nog dat de broers zelf uitermate tevreden zijn over hun show – “en het was zéker een pak beter dan in Amsterdam gisteren – daar leek het wel of niemand ons begreep…” Als vervolgens op de parkeerplaats achter ons een politiecombi stopt, is Richard net een flesje bier aan het open maken. “Hey man, is het hier eigenlijk legaal om op straat te drinken of gaan we zodadelijk opgepakt worden?”
Een luistertest-interview voor Gonzo 104 met de broers wordt met de liefste glimlach die wij in weken zagen geweigerd – Sir Rick wil nooit van zijn leven nog een interview doen en Alan hoopt morgen eindelijk zijn Sublime Frequencies-e-mailachterstand weg te werken – maar na zoveel gulle en geestige muziek kan ons dat eigenlijk geen ene reet meer schelen. We waren toch al zeer pover voorbereid en eigenlijk had u er zelf maar moeten bijzijn.