Een vol podium en 64(!) lijnen inkomend geluid met als doel de live kruisbestuiving tussen indierock en congolese muziek ten gehore te brengen, na slechts 1 week samen te hebben gerepeteerd. Zouden de hoge verwachtingen van dit conceptdebuut ingelost worden? Ja en nee.
In een schouwspel dat soms het gevoel van een grootse musical had, werden Congolese tonen afgewisseld met de inbreng van indie artiesten. De lichte, harmonieuze zang van Juana Molina was een zonnige toevoeging aan het volle geluid, evenals de speelse slagwerkritmes van lokale Brusselaars Hoquets -die er overigens pas op het einde werden bijgehaald omdat Girls In Hawai verstek moest laten gaan, gelukkig maar-. De mannen van Konono no1 waren goed mee op likembe (duimpiano) en de in het wit gedoste leden van Kasai All Stars (waarvan één met een gigantische slagwerkbel) gaven het geheel nog een extra trancendentale geluidslaag met speciale in elkaar draaiende melodieën en ritmes. Ook was Vincent Kenis, de ontdekker van de Congotronics artiesten, van de partij op basgitaar en al was hij goed verborgen in het woud van artiesten.
Wat minder leuke kanten dan. Zo was de zang van Mariam Wallentin (Wildbirds & Peacedrums) overbodig en zelfs vervelend wanneer ze een fleeuw gospel nummer inzette. De contributie van Matt Mehlan (Skeletons) was ook niet al te sterk en zorgde voor verveling op momenten dat er juist een tandje bijgestoken had mogen worden om de hevige ritmes van Konono no1 en Kasai All Stars extra kracht te geven. De toegevoegde waarde van Deerhoof’s geluid in het spel was ons evenwel niet echt duidelijk. De zang van Satomi Matsuzaki kon niet overtuigen, terwijl het geluid van gitarist John Dieterich en drummer Greg Saunier veelal verloren ging in de dikke brij geluidslagen. Hun inbreng was geremd braaf en miste de springerige punk energie die we zo graag hebben van Deerhoof. Spijtig.
Een ding stond wel als een paal boven water; de klanken van Congotronics regeerden en bezweerden als geen ander. Elke keer als Konono no1 of Kasai een nummer begon of halverwege overkaapte van de indierockers, dan was het samengepakte publiek direct volledig mee. Vooral wanneer de Congolezen zelf begonnen te swingen op het podium, zoals de vrouw met haar ronde buik en grote navel in een kippenverenrokje of de oudere man die stapsgewijs het ritme even mooi uitvoerde. Het contrast tussen de afwisselende composities was groot en de gedachte ‘Afrikanen doen het gewoon beter’ was na afloop bij iedereen te horen. Van westerse kant konden enkel de Hoquets de zaal eens heftig doen springen met een ingeleide punkrock compositie over een Luikse pop, waar zelfs de Congolezen zichtbaar blij van werden en maar al te graag aan meededen.
Het was al met al een gedurfde avond die toch meer de goede kant van oor kon bekoren, ook al kwam het indierock concept (nog) niet helemaal uit de verf. In alle eerlijkheid was een puur Congotronics geluid sterk genoeg geweest om deze avond alleen te dragen. Voor de toekomst kunnen we alleen maar hopen dat de indierockers wat meer lef durven tonen om van dit concept een èchte smeltkroes te maken.