Woensdagavond in het Orangerie van de Botanique. Bier en goede stemming voor deze avond vol onvervalste rock ’n roll van Les Nuits 2011. Op het programma twee namen om: The Experimental Tropical Blues Band en The Black Lips.
Voorprogramma van The Black Lips was het Luikse The Experimental Tropical Blues Band. Zij zijn pas terug van een Amerikaanse tournee, waarbij ze ook op het beroemde festival South by Southwest in Texas hebben opgetreden. Zij gaven het publiek een energiek, sterk en precies concert.
Met hun beperkte setup van gitaar, drums, zang en mondharmonica ontwikkelden zij hun geluid vol met invloeden uit de jaren 1950. Dit vintagegeluid is het sleutelwoord van de avond, die helemaal niet 2011 zal klinken, ook niet bij The Black Lips. De cohesie tussen zaal en podium is sterk bij het optreden van de Luikenaars. Dat blijkt uit de vele glimlachende gezichten die regeren op het podium. Men voelt dat de band tussen de groepsleden sterk is. Iets wat de Luikse muzikanten perfect overzetten op het publiek. Vanaf de eerste noten van het optreden was dit samenhorigheidsgevoel, de groep beweert ook “Belgen eerst” te zijn, overgezet op het publiek. Kortom, na deze perfecte 40 minuten durende set was de zaal helemaal klaar voor The Black Lips.
De vier Amerikanen uit Atlanta werden onder gejuich en applaus onthaald op het podium. De set trapt krachtig, energiek en efficiënt af. De jongens zien er misschien minder fit uit dan gebruikelijk. The Black Lips zijn dan ook een groep vaak en lang op tournee gaat. Tournees die blijkbaar een ware aanslag plegen op hun lichaam en geest. We nemen het ze dus niet echt kwalijk dat ze er dan ook iets minder fit uitzien. Iets wat niet kan gezegd worden van het publiek. Dat dompelt de zaal onder in een energiestorm en zorgt voor de show.
Amper tien minuten ver in de show en veel stagedives zijn al langsgekomen. Twintig minuten ver in de show en de eerste podiuminvasie is een feit. Iets wat trouwens een klassieker is voor de groep (zie hier). Minder klassiek is misschien dat het ons opvalt dat in deze algemene waanzin de aanwezige meisjes de meest wilde toeschouwers zijn. Er zijn de ‘Flower Punk’-meisjes gekleed in retrostijl, met korte rok en strik in het haar, die luidkeels hun liefde voor de band proclameren. Ook de aanwezige stagebouncers wisten soms niet meer waar eerst beginnen en legden hun defensieve houding dan maar af. Kwestie dat er toch niets was te beginnen tegen dit wijdverspreide enthousiasme. Hoe dan ook, de meisjes zijn niet gevaarlijk, en lijken meer op kinderen die een nieuwe leuk spel hebben gevonden. De geluidstechnici van dienst draaiden ook een druk avondje. Zij mochten ervoor zorgen dat de instrumenten telkens opnieuw werden ingeplugd. Anders zou het wel eens hebben gekund dat het publiek er met de instrumenten vandoor waren. De groep lacht om met dit circus, waarschijnlijk door het feit dat hun reputatie ze voorgaat. Het zorgt er ook voor dat de show hun niet ontglipt.
Het belangrijkste is echter dat de muziek volledig klopt. De vier muzikanten hebben hebben op efficiënte wijze de jaren 1960 geplunderd. Sinds hun recente samenwerking met Mark Ronson (Britse producer achter Amy Winehouse, Lily Allen, Robbie Williams, enz.), klinkt hun geluid echter minder garage, schoner en soms – maar niet te veel, oef – Californië.
We zagen hier vanavond een geweldige rock ’n roll party. We wandelden door popgeschiedenis. De muzikanten uitten hun woede in sommige nummers en lachten in anderen. Kwalitatief stond de band er. Net als het publiek.
(Klik op een kleine afbeelding om de gallerij te openen)
