Na een buitenaardse start van Sufjan Stevens en een kleurrijke avond met ‘Congotronics vs. Rockers’ was het afgelopen zaterdag tijdens Les Nuits Botanique de beurt aan twee fijne indiebands. En dat dan ook nog in de gezelligste zaal van de Brusselse Botanique, de Rotonde.
Toegekomen in de buurt van het Brusselse zalencomplex waaien de beats ons al tegemoet vanuit het park. Blijkt dat Laurent Garnier in de tent in het park al begonnen is aan zijn vijf uur durende ‘Live Booth Session’. De tent en het omliggende worden naar wat wij horen platgewalst onder de beats van de man. Maar daarvoor zijn wij niet naar Brussel afgezakt. Wij zoeken ons heil in de Rotonde.
Ondanks de beveiliging door agenten van de plaatselijke politiezone slagen we erin om de zaal gewoon binnen te wandelen voor het optreden van het Canadese The Luyas. Geen ticketcontrole, geen stempeltje dat we krijgen, niets. Het optreden is nog niet begonnen als we aan een andere deur van de zaal iemand van de organisatie zien opdagen die de controle zal verzorgen. Geen probleem, want de mensen stromen nog altijd mondjesmaat binnen langs de deur waar wij binnenkwamen. Zonder controle dus. Ons niet gelaten. Wij zijn hier voor de groep rond frontvrouw Jessie Stein. Hun debuut ‘Too Beautiful Too Work’ was een heerlijk indieplaatje vol weerhaakjes. Een plaat die met zijn licht experimentele en psychedelische klank behoorlijk fris klonk in de stoet van soortgelijke plaatjes die we soms horen in de mainstream van het genre. We zijn dan ook opgetogen te kunnen melden dat de groep er ook live in geslaagd is deze frisse klank te behouden. Van nog behoorlijk ingetogen in een nummer als ‘Cold Canada’ naar uitgesponnen en uitgelaten in afsluiter ‘Tiny Head’ waarin ze trouwens de hulp kregen van de hoofdact van de avond, The Dodos. Tussendoor was in sommige nummers een hoofdrol weggelegd voor een ‘Moodswinger’ van Yuri Landman. Het was de ravissante en goedlachse frontvrouw Jessie Stein die het instrument zijn bijzondere klank mocht ontlokken. Het was net op die momenten dat de songs van een heerlijk randje werden voorzien.
Na het scheppen van een luchtje en het opnieuw platgewalst worden door de beats van Garnier was het in de Rotonde de beurt aan The Dodos. Vorig jaar zagen we daarvan op Les Nuits Botanique een behoorlijk verpletterend optreden. We waren dan ook benieuwd of de band met zijn nieuwe plaat ‘No Color’ onder de arm eenzelfde indruk kon maken. De spil van The Dodos blijft bestaan uit zanger/gitarist Meric Long en drummer Logan Kroeber. Zij werden voor de gelegenheid aangevuld met een extra gitarist. En wij, wij hadden ons goed opgesteld zodat we een goed zicht hadden op drummer Logan Kroeber. Het blijft een waar fenomeen. Uit zijn minimale setup haalt hij een fantastische klank. Als John Stanier van Battles ‘The Human Metronome’ wordt genoemd, dan komt Kroeber minstens aardig in de buurt. Hypergeconcentreerd en strak mept hij telkens opnieuw heerlijke drumpatronen bij elkaar. Centraal in dit optreden stonden natuurlijk de songs uit de nieuwe plaat. Nummers zoals ‘Black Night’ en ‘When Will You Go’. Nummers die allemaal net iets ingehoudener klinken dan de nummers uit doorbraak ‘Visiter’. De nummers die ze daaruit spelen zoals ‘Joe’s Waltz’ behoren tot de hoogtepunten van de avond. Doordat het allemaal net iets meer ingehouden was dan vorig jaar was het ook net iets minder verpletterend. Maar het was toch weer een heerlijk uurtje indierock.
Daar stopte deze avond van Les Nuits Botanique voor ons. De concertavond was echter nog lang niet voorbij voor ons. We trokken nog naar Les Ateliers Claus. De nieuwe locatie is gelukkig slechts een tiental minuutjes wandelen van de Botanique vandaan. Daar aangekomen stonden de twee gasten van Casse Brique hun instrumenten nog op te stellen. Het Brusselse duo was klaar voor de releaseshow van hun nieuwe album ‘Rebelote Contre Coinche’. Een beetje een rare releaseshow aangezien dit ook meteen hun laatste optreden ever was. Nu goed, dat maakte niet veel verschil. Eénmaal de instrumenten, opgesteld midden in het zaaltje, klaar waren begonnen ze eraan. Het duo nam ons met mathematische en noisy precisie mee door een snoeiharde trip van goed anderhalf uur. Het publiek, opgesteld rond de band, ging heerlijk mee uit zijn dak. Ook dat meisje dat naast De Geluidsarchitect stond. Zij flashte tot twee keer toe haar borsten aan de band en de aanwezigen die het konden zien. (nee, wij stonden ook aan de verkeerde kant zullen we maar zeggen). Niet dat De Geluidsarchitect het gezien heeft, die ging volledig op in de muziek. Maar Casse Brique zorgde voor het hoogtepunt van de avond. Vuil, smerig, oprecht, wild. Yep, dit was het hoogtepunt van de avond. Nog een beetje daas van het optreden wandelen we door een verlaten Brusselse Noordwijk op zoek naar de auto die ons terug thuis zal brengen.