Woensdagavond. Het eeuwige breekpunt van twijfel; onderuitgezakt thuisblijven en krachten sparen of toch het (over)volle Brusselse culturele avondleven induiken?
De VK (Vaartkapoen) organiseert een tweedaags midweek festival dat de naam Weirdofest draagt. Het is in de naam duidelijk een festival voor de niche, de kenner en de vroege spotter met een handvol aparte artiesten op het programma. Dus kruipen we uit die luie zetel en trappen we ons een weg door lichte miezerregen naar de gruizige kanaalzone. De zomer is weer eventjes gedaan en binnenvermaak is weer de orde van de dag.
Molenbeek. Grimmingheid en een kanaal met schuim van sluikstort en ander grut. Aan de poort van het Belle Vue café (een van de vaste locaties van de VK) staan een paar beveiligingsmannen van Marokkaanse afkomst. Keep it local, is het devies van de VK en dat loont. Geen serieuze spierbonzen of aggressieve blikken in de ogen, maar zelfvertrouwde mannen die in hun eigen buurt werken én kennen.
Binnen is de eerste band van de avond al begonnen. K-Branding, een Brussels experimenteel trio bestaande uit Vincent Stevanutti, Sébastien Schmit en Grégory Duby. Donkere, gelaagde tonen komen ons tegemoet. Het volume staat op scherp en we durven even vooraan staan. Met percussie, losse cymbalen, saxofoon, synths, electrische gitaar en effect pedalen wordt song per song een industrieële sfeer opgewekt met een sterke referentie naar donkere muzikale sferen uit de jaren 80. Artistieke invloeden opnoemen is schieten op tamme duiven, dus we sparen onze munitie. Vrijwel alle gespeelde songs komen van hun laatste plaat ‘Alliance’ van dit jaar, die zeker de moeite is om te ontdekken. De kille stem van Schmit stapt zo nu en dan door de krochten van het langzaam ontvouwende lawaai voor een extra lugubere teint. Rock kun je K-Branding moeilijk verwijten, een arty benadering al helemaal niet. De hokjes vinden de juiste maat niet en houvast is er enkel via de logge percussieve ritmes. Industrieële sferen in een plek als de kanaalzone, een beter passendere setting bestaat vrijwel niet. Een sterke opener van de avond.
Na een half uurtje ombouwtijd en korte maar luide soundcheck is het de beurt aan het volgende trio. Nu zullen de gratis oordopjes wel van pas komen. Zs (uit te spreken als ‘zeus’) is een gezelschap uit Brooklyn, NY. Welke band komt er tegenwoordig niet uit Brooklyn, die broedplaats van vrije muzikanten?
Leden Sam Hillmer (tenor sax), Ben Greenberg (gitaar en electronica) en Ian Antonio (percussie) brachten vorig jaren nog het album ‘New Slaves’ uit, begin dit jaar opgevolgd door het remixalbum ‘New Slaves II: Essence Implosion!’. Het live geluid van Zs is zelfs nog meer onnavolgbaar dan het vorige trio. Makkelijk is anders en het luistervermogen van het publiek wordt al direct van de eerste noten op de proef gesteld. Een hevig klepperende saxofoon wordt door diverse pedalen vermangeld terwijl met de gitaar vervormde lagen uitgesmeerd worden en de percussie in een kakofonie van drumcomputersamples en trommelslagen ontaardt. Zo dus. En het vreemde is, het geluid bevat een zekere trancendentale kracht die zich bij elke lange compositie uitstrekt als een bevreemdende openbaring. New age noise sferen met een hoog jazz en punk gehalte overheersen in deze machtige urban tribal no wave trip die het publiek stevig inpakte en ietwat verdwaasd achter liet. Het meeslepende, frantische geluid van Zs heeft live een broertje dood aan beperkingen en ontstijgt daarmee de studioplaten. We hoorden en voelden dat het goed was en laten deze geslaagde VK avond achter ons.
Buiten worden we nog door de beveiligingsmannen aangesproken die zeer attent onze fietsen binnen de Belle Vue perimeter hebben gezet. Omdat het zo veiliger was voor het welzijn van onze fietsen. We zijn inderdaad in Molenbeek, deze mannen kennen hun pappenheimers.