De twintigste editie van Groezrock moest en zou een verjaardagsfeest in stijl worden. De organisatie slaagde erin om de crème de la crème van de internationale punk-en hardcorescene te strikken en die gaven vooral zaterdag aan de lopende band present.
Na de obligate opwarmers, schudt Streetlight Manifesto voor de eerste keer het publiek flink wakker met een dampende set vol aanstekelijke skasongs met wat druppels rock en dancehall erbij. Na de indierock van Piebald en de catchy poppunk van Sugarcult, kan het feest stilaan echt beginnen. Het Belgische Homer bewijst dat op een gevarieerde mix van melodieuze punk en hardcore geen houdbaarheidsdatum staat en krijgt dan ook terecht een mooie plaats op de affiche. De Amerikaanse tough guys van Hoods laten daarna alle remmen los. Ze staan al jaren garant voor pure hardcore zonder franjes en dat weet het publiek duidelijk te appreciëren. Origineel is het natuurlijk allemaal al lang niet meer, maar daar ligt geen hond van wakker. Omdat Groezrock met drie podia werkt die deels overlappen, is het soms laveren tussen verschillende optredens. Dat loont, want zo zien we na Hoods een geïnspireerde set van Goldfinger de revue passeren. De heren zijn één van de overlevers van de melodieuze punk- en skaboom uit de jaren 90. De ska-invloeden zijn doorheen de jaren grotendeels verdwenen, maar de pakkende riffs en de obligate preken van frontman John Feldmann staan nog steeds als een paal boven water. De man is al jaren een overtuigd dierenactivist en dat zullen we ook vandaag geweten hebben.
Terwijl de straatratten van Street Dogs hun laatste nostalgische punkparels op het publiek loslaten, is het werkelijk koppen lopen voor de Canadezen van Comeback Kid. De klasbakken zetten al twee keer eerder de weide in vuur en vlam en dat is vandaag niet anders. Na opener ‘Broadcasting’ is het één lang gerekt feest van herkenning met ‘Die Tonight’, ‘All In A Year’ en ’Changing Face’ als absolute hoogtepunten. Op het andere podium werkt Thursday ondertussen een uitgebalanceerde set af waar veel ruimte is voor nieuw materiaal. Degelijk en onderhoudend, maar we hebben de band al wel eens scherper zien optreden.
Snapcase is terug van weggeweest. Groezrock wist de vooruitstrevende hardcoreband uit de jaren 90 te strikken voor een exclusieve show. Het klinkt allemaal veel minder geïnspireerd dan vijftien jaar geleden, maar toch bewijst de band met een bloemlezing uit hun succesalbums Lookinglasself (1995) en Progression Through Unlearning (1997) dat hun mix van hardcore, metal en alternatieve rock zijn tijd ver vooruit was. Ook de organisatie is niet vies van een gezonde muzikale mix. Zo staat op het hoofdodium Dashboard Confessional, oftewel Chris Carrabba op akoestische gitaar, voor een halflege weide de ziel uit zijn lijf te zingen. In Amerika groeide de jonge god in ijl tempo uit tot een ware hype in het alternatieve circuit, in België pakt hij in een mum van tijd de ruimdenkende muziekfans in met beklijvende akoestische popsongs zonder pretentie.
Daarna is het tijd voor het echte werk. De New Yorkse hardcoregoeroes van Madball leverden recent met Empire een waar meesterwerk af. De verwachtingen zijn dus hooggespannen, maar spijtig genoeg worden die niet volledig ingelost. De band staat wat futloos te spelen en vooral zanger Freddy oog vermoeid. Gelukkig is de set een goede mix van oud en nieuw materiaal, zodat de fans met ‘Get Out’, ‘Spit On Your Grave’, ‘Look my Way’ en de nieuwe meestamper ‘R.A.H.C.’ ruimschoots hun hart kunnen ophalen. Vermakelijk is het allemaal wel, maar de vlam zit pas echt in de pan bij Blood For Blood. Het is eeuwig zonde dat White Trash Rob, het muzikale brein van de Bostonse hardcoreband, niet mee op tour kon gaan. Toch bewijst Biohazards Billy Grazadei een waardige vervanger te zijn. Alleen de melodieuze zanglijnen zijn niet echt een kolfje naar zijn hand, maar dat vangen de heren op door in hun set resoluut voor het hardere werk te gaan. Met ‘Paper Gangster’, ‘Piss All Over Your Hopes And Dreams’, ‘Mother Dear’ en ‘Dead End Street’ vliegen ze tegen een razend tempo door hun set. Geen gezeik, gewoon spelen en dat doen ze overtuigend. Met ‘Wasted Youth Crew’ en de cover ‘Going Down The Bar’ plaatsen ze een mooi orgelpunt achter een weergaloos optreden. Na Comeback Kid tekenen ze ook meteen voor het tweede hoogtepunt van vandaag. Opvallend is wel dat het publiek niet echt massaal aanwezig is, maar dat heeft waarschijnlijk alles te maken met The Descendents die tegelijkertijd aan hun set bezig zijn.
Spijtig genoeg staat vlak na Blood for Blood CIV al op het podium en dat wil niemand missen. Na hun legendarische album Set Your Goals uit 1995 was de band plotsklaps onsterfelijk. Drie jaar later brachten ze het desastreuze Thirteen Day Getaway uit, dat door pers en publiek collectief werd neergesabeld. Gevolg: exit CIV. Tien jaar later staan ze terug op het podium en wat voorspeld werd komt uit: de band jaagt er integraal het succesalbum Set Your Goals door en doet alsof Thirteen Day Getaway nooit heeft bestaan. Het zal het publiek worst wezen, want met klassiekers als ‘Choices Made’, ‘Do Something’, ‘So Far, So Good, So What’ en ‘Can’t Wait One Minute More’ is het bij velen één en al jeugdsentiment wat de klok slaat. De tent gaat bijna letterlijk plat en de band geniet duidelijk van haar cultstatus. Als kers op de taart gooien ze er nog wat Gorilla Biscuits-songs tegenaan, pure nostalgie. CIV mag dan ook met recht en reden het hoogtepunt van Groezrock 2011 genoemd worden. Misschien een tip voor de organisatie: probeer volgend jaar grotere tenten te voorzien voor de zijpodia want het was letterlijk tot meters buiten koppen lopen.
Terwijl Saves The Day het publiek op het hoofdpodium moeizaam inpakt met zweverige emorock, verzamelen de hardcorefans voor H20. De New Yorkers keerden op hun recentste album Nothing To Prove helemaal terug naar de roots en dat legde hen geen windeieren. De tent is opnieuw tot de nok gevuld en gaat helemaal uit zijn dak op oldies als ‘I See It In Us’, ‘Family Tree’ en ‘One Life, One Chance’. Net zoals heel de dag kan het publiek genieten van een loepzuiver geluid en zo horen we nog eens hoe goed zanger Toby Morse bij stem is. Als afsluiter mag NoFX de weide nog één keer in vuur en vlam zetten. Echt vernieuwend zijn ze al lang niet meer, maar nummers als ‘Linoleum’, ‘Murder The Government’ en ‘Don’t Call Me White’ gaan er nog steeds in als zoete koek. De sporadisch reggae, ska en rock-uitstapjes maken in combinatie met de onvermoeibare humor van zanger Fat Mike en co van NoFX nog steeds een unieke band. De perfecte afsluiter van Groezrock 2011, dat als organisatie meer dan ooit bewijst dat de punk-en hardcorescene een zeer gevarieerd wereldje is. Voeg daarbij de eindeloze reeks grote namen die zelden of nooit teleurstelden en je mag gerust spreken van een succeseditie.