Bij een paar dagen Londen hoort vanzelfsprekend een avondje Britse Nieuwe. Bij het zien van de naam Echo Lake, waarvan kort geleden via het label No Pain In Pop de uitnodigende 12” ‘Young Silence’ uitkwam, besloot ik een bezoekje te brengen aan The Lexington, vlakbij King’s Cross station. De Engelse triple show case met het voor mij onbekende The History Of Apple Pie, Echo Lake en 2:54 zou wel eens iets verrassends kunnen opleveren.
The Lexington is een vrij nieuw alternatief poppodium en lounge-café, waar een prettige intieme sfeer hangt. Beneden bevindt zich de cocktail bar en boven de zaal, die ruimte biedt aan zo’n honderdvijftig bezoekers. Voor de komende weken staan o.a. The Obits (met fantastisch nieuw album op zak; vele malen krachtiger dan nieuwe Strokes), Handsome Furs, The Mekons, Art Brut en Wooden Wand op het programma.
Tijdens deze bijna tropische avond in april wordt door The History Of Apple Pie (zie foto) de spits afgebeten. Gierende gitaren, tweestemmige damesvocalen storten een combinatie van My Bloody Valentine en Stereolab invloeden over ons heen. Helaas blijft het totaalgeluid te gruizig lo-fi om geheel te pakken. Wel straalt de muziek geestdrift uit, een jonge honden gevoel en is er de hang naar een nieuw muzikaal avontuur. Tijdens de set groeit het vijftal naar een hecht onberekenbaar collectief. Onverwachte tempowisselingen en lekker rommelige overgangen tussen de nummers houden het avontuurlijk. De koers is uitgestippeld, want tijdens de rest van de avond blijven de Bloody Valentine, Cocteau Twins en Curve geesten rondwaren in de muziek.
Het vijftallige Echo Lake, voornamelijk aangedreven door Thom Hill (songwriter/gitarist) en Linda Jarvis (zang/keyboards), zet een ijl ‘neo-shoegaze’ feedback geluid neer, waarbij de gitaren d.m.v. een breed scala aan gitaar akkoorden de melodielijnen laten stromen. De volle schelle zaal mix is overstuurd, waardoor sprankeling en transparantie achter een dikke laag ruis verdwijnen. Eentonigheid ligt op de loer. Gelukkig worden de songs snel afgewisseld en laten de door Hill geschreven nummers songschrijvers vakmanschap horen. Helaas kunnen de schelle eentonige, slecht hoorbare, zangpartijen van Linda de set niet naar een hoger plan tillen.
Ten slotte 2:54 (groepsnaam uit song Melvins). De gezusters Hannah en Colette Thurlow hebben met nummers als ‘On A Wire‘ en ‘Creeping‘ pakkende nummers klaar voor een kleine tour door Engeland, Duitsland, België en Nederland (London Calling;Paradiso). De dames Thurlow staan sinds kort op het podium. Eind 2010 zijn beiden nog huiskamermuzikanten, die een nummer uploaden. Beinvloed door bands als The Melvins en Queens Of The Stone Age, stoner rock, grunge, punk. Nu staan ze gecomplementeerd met slagwerker en basgitarist in The Lexington. Op dit podium vallen echter de eerder genoemde referenties weg. Het gruizige geluid, zoals bij de voorgaande twee groepen, horen we niet meer terug. De zaal mix is helder. Vooral in het begin neigt het zelfs naar soft-pop. Een stevige riff of feedback lijn wordt niet explosief ingezet. In je hoofd gaan nu groepsnamen rondspelen als Lush en het hedendaagse Warpaint. Niet de minste namen binnen de Engelse wave geschiedenis. Alleen laat 2:54 te veel een herhaling van toonzettingen horen. De performance wordt wel overtuigend gepresenteerd. Beide dames stralen daadkracht uit en tonen ambities voor het grotere werk. Binnen de composities zelf zouden verrassingselementen meer aandacht moeten krijgen, omdat de klankinkleuring te vlak blijft. Extatische gevoelens roept het concert niet bij me op, ondanks het feit dat de groepsleden goed op elkaar zijn ingespeeld. 2:54 kan groeien, maar net zo goed in de vergetelheid verdwijnen. Kijken wat London Calling eind mei in Paradiso voor 2:54 en de lezer dezes betekent.