Domino 2011 is vier dagen ver, en deze gonzoïst brengt pas zijn eerste bezoek. En nee, dat heeft op zich weinig te maken met het programma, maar eerder met een overvolle agenda. Want dat we met ANBB een geweldige show misten moesten we jammer genoeg lezen op deze blog.
Brussel wentelt zich in de prachtige voorjaarszon als ik de stad in rij. De drukte in de stad en de buurt van de Ancienne Belgique zorgt ervoor dat we even moeten zoeken naar een geschikte parkeerplaats. Een plek gevonden in de buurt van een overvol speelplein en dan haast ik me naar de concerttempel. Denkend dat ik de eerste artiest van vanavond gemist heb. Aangekomen in de kleine AB-club hoor ik de eerste tonen van Spookhuisje, niets gemist dus. De Brusselaar, echte naam niet direct te vinden, probeert de nog half lege club te bezweren met zijn gitaarspel. Moederziel alleen, gevangen in rode spots, zit hij vooraan op het podium. Een gitaar en een batterij effectpedalen in de aanslag. Uit zijn gitaar tovert hij de meeste desolate klanken. Iets tussen Indische raga’s, drones en psychedelica. Geholpen door een schare aanwezige fans zuigt hij ons mee in zijn trip. Een muzikant om in het oog te houden. Denken wij.
Even gaan we buiten genieten van de vallende avond aan de uitgang van de AB. Niet zonder een stempeltje op ons arm te laten drukken natuurlijk. Na deze korte pauze is het de beurt aan The Beautiful Band. Een onbekende naam zegt u? De leden zijn voor de geoefende Gonzo (circus)-lezer echter niet onbekend. De vierkoppige band bestaat vanavond dan ook uit onder andere Bram Devens (Ignatz) en Paul Labreque (Sunburned Hand Of The Man). Artiesten die hun sporen verdiend hebben in de meer experimentele hoek. Het was vooraf aangekondigd en het blijkt ook als het optreden zich ontspint. De grootste invloeden van The Beautiful Band zijn Crazy Horse en Creedence Clear Water Revival. Labreque bespeelt zijn bas het hele optreden lang met de rug naar het publiek, Devens zingt. En klinkt dan wel totaal anders dan je op basis van de namen mag verwachten, slecht is het niet. Alleen soms iets te gewoon. Of ligt dat aan ons?
Na een nieuwe pauze op de stoep voor de AB, de nacht valt intussen over de stad, is het tijd voor het mysterieuze WU LYF. Die voor een ondertussen aardig volgelopen club mogen spelen. Op internet gaat er een behoorlijke buzz over de band, maar de groep houdt het graag mysterieus. Over de leden van de band, World Unite Lucifer Youth Foundation voluit, is werkelijk bijna niets te vinden op het net. Wat zeker is, is dat de band uit Manchester afkomstig is. We zien voor het optreden begint een aantal mensen nerveus rondlopen op het podium. Achteraf blijkt dat de band door een defect tourbusje pas kort voor het begin van Spookhuisje de AB binnendruppelden en dus geen soundcheck hadden. Nu goed, de muziek dan maar. En die kunnen wij dan wel weer smaken, bij momenten dan toch. We houden wel van de mengeling van krautrock, sixties psychedelica en stuiterende popmelodieën. We onthouden vanavond vooral nummers als ‘LYF’, het hotsende en botsende ‘Spitting Blood’ en het tot het einde opgespaarde ‘Heavy Pop’. Regelmatig tijdens het optreden zien we de frontman, naam Ellery Roberts zo lazen we ergens, onder zijn orgeltje duiken naar een laptop waaruit allerlei muziek zou moeten komen, het ding weigert behoorlijk dienst. Ach ja, het blijft heerlijk wegdromen in de trip vol Afrikaanse gitaarmotiefjes en snedige zanglijntjes. De jongens staan ook met de juiste dosis arrogantie op het podium. Wanneer de groep wordt teruggeroepen op het podium zetten ze een cover in van het nummer ‘Whip My Hair’ van Willow Smith, ja de tienjarige dochter van de Fresh Prince of Bel-Air. Een slecht plan, want ze gaan volledig de mist in, en zo eindigt deze avond behoorlijk verwarrend. Vreemd, net als het Frans dat één van de groepsleden in zijn bindteksten hanteert. Want dat was niet eens franglais.