Twee uur duurt een gemiddelde rit van het te rustige Kempische platteland naar het bruisende Brussel. Een autorit die heel zuur aanvoelde wanneer op het einde van de avond blijkt dat je langer onderweg bent dan dat de bands op het podium staan.
Hype Williams dreunde onze oren in, een kwartier te laat. Het strakke tijdsschema van het Dominofestival houdt blijkbaar geen rekening met lange files, slecht geregeld openbaar vervoer en te weinig parkeergelegenheid in een stad waar de bewoners zonder wagen ook gelukkig kunnen leven. Gelukkig was (sb) wel op tijd de AB-club binnengewandeld. Want wanneer een band slechts een half uur van het beloofde drie kwartier vult, dan tikt de klok veel te snel.
Het half uur bestond vooral uit zwevende geluidssferen uit een beklijvende drugstrip, minimale melodietjes, hier en daar kletterende bassen en live bewerkte vocalen terwijl Roy Blunt, de mannelijke helft van het duo, voornamelijk nerveus ijsbeerde tussen tafel en backstagedeur om dan terug te komen bij zijn apparaten en door te gaan waarmee hij bezig was. Manisch?
Wat eventjes new age of 80’s kon klinken, veranderde al snel in minimale dubstep, bevreemdende r’n’b of lawaaierige pop met zware vocals. Hypnagogic Pop en Witch House zijn enkele hippe termen die op dit duo worden geplakt maar waar eigenlijk vrij weinig van klopt en ze hebben zelfs een hekel aan deze etiketten. Het geluid van Hype Williams opereert los van gestijlde hypes en pakt alles samen in een vettige, ongrijpbare luisterervaring die moeilijk te definiëren valt. Nu, dat is nog eens de kracht van een mysterieus geluid. Los van een paar freaks in het publiek zullen de dubstepliefhebbers er misschien niet veel van begrepen hebben.
Tijd voor een interview met dit mysterieuze duo en (sb) waagde zich backstage.
Drie kwartier wachten voor Darkstar het podium op mocht. Drie kwartier waar je als niet-roker je wezenloos begint af te vragen, wat doe ik hier? Was ik niet beter thuis gebleven en gewoon ‘North’ in de cd-speler gelegd? Het winterse debuut van het naar een trio uitgerokken duo.
Ergens in de zaal viel de naam James Blake. Post-dubstep is dan ook zo’n akelig leeg begrip, net zoals witch house, niets omvattend en alles bevattend. Die persoon zal dan ook geschrokken zijn dat er met aardig wat beats werd gestrooid. De betere momenten van het concert trouwens. Want, hoewel langs de ene kant het schandalig is dat deze band nog nooit eerder op Belgische bodem heeft gestaan, was hun eerste kennismaking met het Belgisch publiek een makke vertoning, van beide kanten. Dat kwam deels door het geluid. De bassen werden herleid tot een drukkend gezoem waarin alle geluidsfriemels verdwenen. Pijnlijk als je muziek het van zijn kleine en subtiele geluiden moet hebben.
Misschien moeten we maar leren achteraan in de zaal te staan. Dan zien we niets, maar dan zou het geluid wel eens beter kunnen zijn. Een wijze les voor vanavond, maar een dure les die een veelbelovend avondje Darkstar verknoeid heeft. Hoewel naarmate het concert vorderde het geluid steeds beter werd en in de finale van de set Darkstar veelbelovend uit de hoek kwam. Wij gunnen de band vanharte een herkansing. Misschien in een broeierig hete Chateau op Pukkelpop?
Backstage ligt de dj van oOoOO onderuitgezakt en half snoezelend op de bank, zijn beurt afwachtend. Wij vinden het goed geweest en laten de avond voor wat het is. Als troost verwijzen we je graag door naar de Fact Mix die deze mistige verschijning onlangs maakte met songs van Anika, Demdike Stare, DJ Roc. Inderdaad, een soort muzikale Gonzo (circus), alleen had deze dienaar er even geen zin meer in.