Het Leuvense Zeal Records bestaat 10 jaar en dat werd uitgebreid gevierd afgelopen week in de thuisstad van het label. In die 10 jaar bouwde het label onder de artistieke leiding, om het zo te zeggen, van Geert Mets een mooie catalogus op van ondertussen een dertigtal releases, gaande van 7”-singles tot volwaardige albums.
Het label ontstond als een puur 7”-label. Er verschenen singles van Whip, pseudoniem van Jason Meritt van Timesbold, het New Yorkse Hopewell, Early Day Miners. Er was ook een tijdje een sublabel onder de naam Zealectronic. Dat sublabel bracht singles uit van B. Fleischmann, Lusine ICL en Lackluster.
Na de eerste 7”-singles, het lievelingsformaat van Geert Mets, werd in 2002 de stap gezet naar het uitbrengen van volwaardige albums. Het eerste album dat verscheen was het titelloze debuut van het Amerikaanse Timesbold. Een band waarmee nog altijd warm vriendschapsbanden bestaan. Wat de band of Jason Meritt ook uitbrengt, de kans is groot dat het zeker voor de Benelux uitkomt op Zeal Records.
In tegenstelling tot het initiële opzet, geen Belgische bands, is het label sindsdien een ware thuishaven geworden voor Belgische bands die opereren in de marge van indie, singer-songwriter en postrock. En dat met een eigenzinnige blik en aanpak. Zo krijgen de bands een zeer grote vorm van artistieke vrijheid. Het opnemen van platen gebeurt op eigen middelen en het label staat in voor distributie, promotie en ook de bookings van een aantal bands op het label.
Een eerste voorzichtige aanzet voor het vieren van 10 jaar Zeal Records kwam er al afgelopen najaar. Toen verscheen een split-7” van de bekendere namen op het label Isbells en Marble Sounds. Een single die werd voorgesteld tijdens een intiem optreden in het Leuvense JJ Records.
Dag 1: Donkere folk in de bib
Afgelopen week was het dan echter tijd voor een uitgebreid feestprogramma tijdens drie Zealdagen in Leuven. De festiviteiten werden afgetrapt in de Leuvense bibliotheek. Daar liep een kleine overzichtstentoonstelling met het artwork van alles wat ooit verscheen op het label. Van zeer mooi vormgegeven 7”-singles tot het artwork van de recentste albums. Naar aanleiding van deze tentoonstelling gaf één van de nieuwkomers op Zeal Records een mini-concert. Het nieuwste album van Kiss The Anus Of A Black Cat, ‘Hewers Of Blood, Drawers Of Water’, verscheen afgelopen najaar op het label, na eerdere releases op (K-RAA-K) en Conspiracy. Stef ’Irritant’Heeren speelde solo een vijftal nummers waaronder een cover van Townes Van Zandt. Het duurde even voor hij onder stoom kwam maar bij de laatste twee nummers, het titelnummer van de laatste plaat en de Current 93-cover ‘Oh Coal Black Smith’ ontbond Heeren zijn duivelse Dark Folk. Wij waren daar behoorlijk van onder de indruk, samen met de dertigtal andere aanwezigen. Of alle bezoekers die op dat moment, een uur of vijf in de namiddag, in de bibliotheek waren even blij waren zal ons een zorg zijn.
Dag 2: Met dank aan de galm
Dag twee van deze driedaagse bracht ons één van de mooiste concertlocaties die Leuven rijk is. De ontwijde Predikherenkerk. Eerder zagen wij hier een indrukwekkend optreden van het Amerikaanse Low en de drone-doom van Sunn O))). Op deze avond ging het er echter iets ingetogener aan toe. De avond werd geopend door Sleepingdog, de band rond de Nederlandse Chantal Acda. Zij woont al jaren in België en was actief verschillende bands zoals Chacda en True Bypass. Haar muzikale hoofdbezigheid is echter al jaren Sleepingdog. Eind april verschijnt daarvan het nieuwe album ‘With Our Heads In The Clouds And Our Hearts In The Fields’. Een album waarop ze de hulp krijgt van Hildur Guðnadóttir en Adam Wiltzie (Stars Of The Lid). Het optreden werd dan ook opgebouwd rond de songs van dit nieuwe album. Chantal Acda stuurde de band aan vanachter haar orgel en ze kreeg bij dit optreden de hulp van drie meisjes op strijkinstrumenten en een bassist, die trouwens één van de nummers opdroeg aan zijn aanwezige ex-vrouw. Samen met deze muzikanten trok Acda ons mee in haar soms ondoordringbare minimalistische donkere wereld. Een wereld van ‘Scary Movies’ en ‘Horse Lullabys’. Nee, echt vrolijk werden we niet van de teksten. Wel maakte de band zeer goed gebruik van de natuurlijke galm van de locatie. Op bepaalde momenten dreunde het orgel zo hard dat de glasramen aan het trillen sloegen.
Hoofdact van de avond was echter Isbells. Net als een dag eerder was de Predikherenkerk al lang uitverkocht voor de misschien wel bekendste groep van het label. De groep, in licht gewijzigde bezetting, begon volledig onversterkt aan het optreden. De vier muzikanten vooraan op het podium, samen één van hun bekendste nummers ‘Without A Doubt’ zingend. Hier en daar ingekleurd met een volledig akoestisch stukje gitaarwerk. In de tekst van het nummer de regel ‘I can’t change the world with melodies, but I’ll try’. Erg toepasselijk want dit nummer en het volgende nummer van de avond ‘Reunite’ betekende de doorbraak van Isbells. De wereld van Zeal Records veranderde door deze nummers. De groep slaagde erin om een veel groter publiek te bereiken dan de anderen op het label. Met meer dan 10.000 verkochte exemplaren van hun debuut zorgde de groep voor meer aandacht voor het label. Aandacht die er nu voor zorgt dat mainstreammedia nu ook aandacht schenken aan nieuwe releases op Zeal Records. Iets wat ondanks de vaak sterke releases op het label wel eens ontbrak. Opnieuw tekende de groep hier voor een sterk optreden waarin alle nummers van het debuut de revue passeerden. Hier en daar werden ook een paar nieuwe nummers gespeeld zoals ‘Past Back’ als we de titel goed noteerden. Er was ook een voorlopig titelloos en haast tekstloos nummer dat de groep de week daarvoor tijdens een korte Duitse tournee schreef. De melodie was er al net als een aantal tekstflarden. We hoorden hier een nummer dat het qua melodie alleszins verdient verder uitgewerkt te worden, tekstueel was er echter nog veel werk. Tussen de nummers was er ook al eens tijd voor de nodige, toegegeven soms flauwe humor. Mooi was dat bandlid Gianni Marzo herinneringen ophaalde aan het optreden van Low een tiental jaar eerder op dezelfde plek. Toevallig was Alan Sparhawk van die band aanwezig bij het optreden. We zijn benieuwd wat hij vond van het optreden. Eindigen deed de band met een uptempo versie van ‘The Night Is Yours’, hun deel van de split-7” met Marble Sounds. The Night Was Theirs.
Dag 3: Zoeken naar de juiste balans
Dag drie van dit Zealfeest bracht ons naar de Labozaal van het Leuvense STUK. Daar traden eerst de Brugse jongelingen van Low Vertical aan. Hun ‘I Saw A Landscape Once’ is de jongste release van het label. Op deze plaat en tijdens het optreden zoekt de band naar een kruisbestuiving tussen bands als Radiohead, The Postal Service en hier en daar snuifjes Aphex Twin-achtige elektronica. Net als op de plaat is het live balanceren op een slappe koord. Hier en daar we zelfs in de zang flarden die echt herinneringen oproepen aan de stem van Thom Yorke. Net als bij het album lukt het vaak wel, maar soms ook niet en dan verliest de band zich iets te veel in spielerei. Er worden dan teveel ideeën in één song gepropt om nog consistent te zijn. Maar als alles op zijn plaats valt zoals in ‘At The Point Of No Return’ horen we een inventieve band met veel talent. Nog een beetje schaven en deze band zal er staan.
Deel twee van deze avond had een op papier mooi concept. Een heleboel bands op en rond het label zorgde voor verrassende covers of eigen werk. Zo zagen we Krakow, die het voorprogramma speelden van de eerste Isbellsavond in de Predikherenkerk, en Marble Sounds een nummer coveren van Sparklehorse. Marble Sounds bracht ook nog een nummer van de nieuwe plaat van Sleepingdog. Bij de twee Sparklehorsenummers was trouwens een hoofdrol weggelegd voor de slidegitaar van Gianni Marzo.
Kiss The Anus Of A Black Cat verbasterde dan weer twee new wave classics met een groovebox en zijn gitaar. Herkenden we daar ‘Caucasian Walk’ van Virgin Prunes? Een nummer waarin Stef Heeren zijn manische zelf liet gaan.
Naast al bekendere namen van het label waren er ook een aantal ook een aantal nieuwkomers, zoals Cape Coast Radio, een band die een album klaar heeft vol indiepop vermengd met afrikaanse ritmes. Voorlopig staat dat album even ‘on hold’, er wordt nog gezocht naar een band om dit live te brengen. Hier bestond de band uit een aantal leden van groepen van het label. Wat we zagen, was niet slecht, benieuwd wat de toekomst brengt voor dit project. Het sterkste optreden dat we van die nieuwkomers zagen, was dat van Kawada. De band rond Joeri Cnapelinckx van De Anale Fase. Met de vier eigen nummers die zij brachten overtuigden ze ons zozeer dat we benieuwd zijn naar de release van hun album die dit najaar gepland is. Het zal dan waarschijnlijk wel zijn onder een andere naam.
Andere overtuigende nieuwe naam was Say Say, indie-electro van twee Gentse meisjes. En zo kwamen we uit bij één van de namen van tien jaar Zeal, Tomàn. Eerst mocht groepslid Senne Guns zijn nederlandstalige project voorstellen. En toen mochten de jongens van Tomàn nog eens los. Vier, vijf gitaren gingen loos en de band bewees nog maar eens dat het absoluut jammer is dat ze nooit werden opgepikt door een groter publiek. Niet alleen op plaat maar ook live is het één van de beste Belgische indiebands de laatste jaren. Speciaal voor Geert Mets speelden ze nog eens het fantastische ‘You’.
We zeiden het al bij het begin, het was op papier een mooi concept. En we zagen ook zeer sterke dingen. Alleen was het vaak nogal fragmentarisch en de vaart verdween tussen twee groepen door ook vaak uit de avond omdat het podium telkens lichtjes herschikt moest worden. Een stilaan leegdruppelende zaal tegen het einde van de avond (rond een uur of half één) was het gevolg. Jammer want ze misten het mooiste moment van de avond. Als afsluiter klommen alle muzikanten samen op het podium voor een muzikaal akoestisch eerbetoon aan de drijvende krachten achter het label. Meer dan terecht. We kijken trouwens altijd opnieuw uit naar de nieuwe releases van het label.
Op naar de volgende tien jaar!