Joris De Buysser van het Antwerpse Conspiracy Records liet in de jubileumeditie van Gonzo (circus) optekenen dat zijn label staat voor introverte muziek. Meer bepaald muziek om “volledig te absorberen, om op in te gaan en die hopelijk ook inspireert en ontroert”. Flying Horseman slaat met hun debuut die nagel nogmaals hard op zijn kop. Deze band voldoet namelijk aan al deze criteria. Bovendien mogen hier ook de adjectieven intens en bezwerend worden opgediept. Flying Horseman, een sextet gecentreerd rond Antwerpenaar Bert Dockx, schetst een licht apocalyptisch wereldbeeld dat wordt opgeroepen door een bijzonder intuïtief aanvoelend samenspel van blues, folk, country, Americana en psychedelica. Stilistisch roept dat onvermijdelijk associaties op met Wovenhand of dichter bij huis het recente album van Kiss The Anus Of A Black Cat, maar waarmee Flying Horseman zich echt weet te onderscheiden, is de emotionele diepgang en zielkervende sfeerschepping. Zeldzaam is de muziek die emotioneel zo op het scherp van de snee wordt gebracht als die van songschrijver Dockx. Precies hier situeert zich hun lyrische kracht en uniciteit. Flying Horseman wegzetten als de zoveelste Belgische band doet fundamenteel afbreuk aan hun kwaliteiten. The National, Madrugada, het gitaarspel van John Fahey, The Velvet Underground en het latere werk van Earth bieden nog meer houvast en illustreren uit welk straf hout deze band is gesneden. Ze hoeven namelijk niet bang zijn om internationaal de concurrentie aan te gaan. Afgetekende hoogtepunten als ‘Bitter Storm’, ‘Landmark/Lament’, ‘Climb Op The Wall’ of ‘Feather’ zijn subtiele evenwichtsoefeningen tussen triest en bitter, tussen donker en hoopvol. Indien er ook maar een ons rechtvaardigheid overblijft in het hedendaagse muzieklandschap dan moet ‘Wild Eyes’ uitgroeien tot een doorbraak want dit is zonder enig overdrijven één van de beste releases van het jaar, het buitenland incluis!
Het Conspiracy labelmoto geldt evenzeer voor Head Of Wantastiquet, het soloproject van Paul Labrecque. Die is vooral bekend als lid van Sunburned Hand Of The Man en voor zijn collaboraties met onder meer Chris Corsano. Op ‘Dead Seas’ laat hij voornamelijk een soort primitieve bastaardfolk horen die is afgekloven tot haar minimalistische essentie: kaal, desolaat, puur, galmend, psychedelisch en hypnotiserend repetitief. Banjo en gitaar zijn de voornaamste instrumenten, de aanwezigheid van stem wordt beperkt tot het strikt noodzakelijke. Ambient ten slotte is de lijm die de nummers bij elkaar houdt. Dat maakt dat ‘Dead Seas’ zich niet zo makkelijk openbaart, met uitzondering van het meer toegankelijke trio ‘A Curse Repeated’, ‘Shakedown No.6’ en ‘On Earth As It Is In Heaven’.