Vandaag liet Groningen zich van zijn natte kant zien. Het regende af en toe flink, wat het lopen tussen de diverse podia niet prettig maakte. Dat terwijl het een avond was zonder duidelijke Gonzo (circus)-favorieten en het zaaks was het avontuur op te gaan zoeken. Kortom zou ik me kunnen laten verrassen?
Allereerst naar de Machinefabriek, een zaal waar zo’n 400 man in kunnen. Die waren er ook bijna om de Franse band Cocoon te zien. Bij dit kwartet rond vocaliste Morgane Imbeaud werd in de festivalgids gerefereerd aan Sufjan Stevens en Cocorosie. Helaas zo intrigerend was hun muziek niet. Cocoon speelde vooral charmante, semi-akoestische popsongs met een toefje folk.
Ook voor een deel akoestisch was het optreden van de Groningse band The Black Atlantic.In 2009 maakten ze een album in het kader van het In A Cabin With project. Zij verrasten met fraaie vocale songs à la Megafaun en Bon Iver. Ook hier was het flink vol en hield de band het publiek in zijn greep.
Dat laatste lukte de band Junip maar voor een deel. Er stond een lange rij voor het Grand Theatre om de groep rond de Zweed José Gonzales te zien. Na een eindeloze soundcheck begon het concert eindelijk. José Gonzales zong met zachte stem zijn ingetogen songs en werd begeleid door een viermans band. Er zat helaas iets te weinig variatie in zodat de aaneenschakeling van brave songs toch wat saai werd uiteindelijk.
Tijd voor wat meer avontuur. Dat was wederom te vinden in Simplon. Daar speelde Bert On Beats. Achter deze curieuze naam gaat DJ Critikal schuil, uit Estland. Omringd door twee drummers pompte hij harde (techno) beats de zaal in. Ineens stond daar de hoog gehakte Angolese zangeres Kuduro. Zij zweepte als een echte MC het publiek op om massaal te gaan dansen. Na verloop van tijd begon de muziek echter als een soort ’tribal hakken’ te klinken.
Beneden in Simplon stond intussen ook een act met twee drummers: The Shoes. Nee, niet de Nederlandse of Amerikaanse band maar het Franse producersduo dat gespecialiseerd is in uptempo elektrobeats en zo ook al naam heeft gemaakt als remixers. Op het podium stonden ze als ware maniakken te springen achter hun elektronica en met hun (bas)gitaar. Met hun high energy songs betoverden ze het publiek en uw Gonzo (circus)-scribent.