In de Amsterdamse Paradiso vierde de New Yorkse rapgroep Public Enemy op 8 november de twintigjarige releasedatum van zijn onvolprezen meesterwerk ‘Fear of a Black Planet’.
In de half gevulde poptempel bleek van angst voor een zwarte planeet geen sprake. Een flink deel van het publiek bestond uit blanke twintigers en dertigers (waaronder veel jonge vrouwen) die enthousiast de greatest hits-show begroeten. Ondersteund door een minimale en daardoor strak musicerende funkband (gitaar, bas en drums) en DJ Lord, de opvolger van Terminator X, lieten Chuck D. en Flavor Flav vanaf de opener ‘Brothers Gonna Work it Out’ aan duidelijkheid niets te wensen over. Hier stonden de grootmeesters van RAP (Rest And Peace, volgens Flavor) die een show opvoerden die ondergetekende deed denken aan een veelgelaagde mix; een samensmelten van zestig jaar zwarte muziek, verpakt in twee uur zonder een minuut verveling.
Flavor and Chuck wisselden elkaar achtereenvolgens af met briljante poëzie die hun werk siert sinds hun eerstgeboren ‘Yo! Bum Rush the Show’. Hun nimmer uitgedoofde betrokkenheid met de minder gelukkigen, hun strijd tegen racisme, voor gelijkheid in het unieke en ongedeelde menselijke ras… Hier stonden de muzikale en ideologische erfgenamen van Hendrix, Brown, Mayfield, Kuti, Stone, Davis op het podium en tegen de tijd dat ze in Arizona aankwamen (uit ‘Apocalypse ’91… The Enemy strikes Black’) was het aan eenieder in het publiek overduidelijk dat hun boodschap aan belang niets had afgedaan.
In 2011 wordt dit concert hopelijk opgevolgd door een twintigjarig jubileumfeest van ‘Apocalypse’ vol vette funk, jazz, hip-hop en soul, maar dan voor een overvol dampende zaal vol zweet. Want het kan toch niet zijn dat Public Enemy, ’s-werelds beste en meest belangrijke hip-hop band twintig jaar na dato, het moet doen met een niet uitverkocht podium in Paradiso.