De afgelopen jaren passeerde een aantal Denen de revu in Gonzo (circus), zoals Jacob Kirkegaard en kunstenaar-filmmaker Jesper Just. Voor Gonzo (circus)# 94 interviewde Stijn Buyst bovendien I Got You On Tape, die naar de Brusselse AB afzakten voor het SPOT on Denmark-festival. De Denen kwamen dus naar Belgie, maar de Belgen werden ook uitgenodigd naar Denemarken voor het jaarlijkse SPOT-festival in Aarhus.
Aarhus, de tweede stad van Denemarken, gelegen aan een drukke haven, met een bruisend nachtleven en meer dan descente muziekscene (over de leuke winkeltjes zullen we het hier niet hebben, ze verkochten er in elk geval geen vinyl). SPOT is in de eerste plaats een showcase-festival, dus de kwaliteit is verre van gegarandeerd en de focus ligt vooral op bands die ook toegankelijk zijn voor een buitenlands publiek, zeker omdat het merendeel van de bands in het Deens zingt (en we willen niet zover gaan als een collega het zo oneerbiedig omschreef dat we zijn woorden hier niet kunnen herhalen, maar gesproken of gezongen hebben wij er evenveel aan als een Deen aan Guus Meeuwis). Dus brengt SPOT vooral makkelijk in het oor liggende rock, pop, folk en dance (soms vervaarlijk dicht aanschurend tegen Eurosong). Noise, drones, piepknor elektronica, sludge, metal, hedendaags gecomponeerd, harde gitaren of anderszins ontregelende muziek en ook andere disciplines ontbraken bijna volledig op het programma. Dat leerde ons alvast een voorafgaande speurtocht langs de websites van de jonge bands die speelden op het festival.
En wat stuurt België voor de Belgisch-Griekse openingsavond in Café Fatter Eskil? Madensuyu en Dez Mona. Het duo Madensuyu is niet vies van wat hoekige riffs, bonkige drums en bewoog zich als een los projectiel in een veel te kleine caféruimte met niet al te beste akoestiek. Het drumgeluid kwam af en toe gevaarlijk in de buurt van de bevreesde kartonnen doos. Dez Mona daarentegen brengt gestileerde zwarte nachtelijke romantiek a la Gavin Friday met een 21ste-eeuwse inslag. Misschien niet geniaal en voor ons aanwezige Belgen niet wereldschokkend, maar het toonde wel wat veel Deense bands nalieten te doen: het toevoegen van extra elementen die het net een tikkeltje spannender maken. Maar dat zou ons pas duidelijk worden de volgende dagen.
Tussenin werd de Griekse band Film gepropt (terwijl even verderop The Bear That Wasn’t de set van zijn leven speelde naar verluidt). Maar sinds de Griekse film Dogtooth (Kynodontas) zijn wij heel benieuwd naar alles wat uit Griekenland komt. Helaas kan Film een muzikaal noch politiek statement maken. Film dribbelt van een interessant postrockbegin (met visuals) naar slechte britpop meets eurosong. De zanger heeft het licht gezien, maar slaagt er niet in dat aan de rest van de band over te brengen, en leek de wanhoop nabij. Het Griekse culurele isolement maakt het de jongen niet gemakkelijk en dat is jammer. Ondanks vele gelijkenissen, is er toch nog een wereld van verschil tussen Griekenland en België op cultureel en muzikaal gebied.
(rt, mt)