Denk je eerst nog: goh, Gonzo (circus) schuift nu ook al indiepop door aan de recensenten, blijkt dat in het geval van Locust Fudge toch net iets anders te liggen.
De niets-aan-de-hand-pop aan het begin van ‘Oscillation’ ontwikkelt zich al snel tot een psychedelisch labyrint waarin de gitaarsolo’s totaal de weg kwijt lijken te zijn, en elkaar tot steeds orgastischer hoogten brengen. En dat dan een dikke tien minuten lang en dan zijn we nog maar aan het begin.
Dirk Dresselhaus (Schneider TM), Christopher Uhe (Krite) en drummer Chikara Aoshima weten op die manier lekker te ontsporen, al komt de indiepopliefhebber ook ruimschoots aan zijn of haar trekken. Net zo goed als degene die meer voor noise gaat –misschien worden zo grenzen overstegen. Sonic Youth en The Velvet Underground zijn nooit ver weg, en daar moeten dan nog de gastbijdragen opgeteld worden van leden van Metal Machine Trio, Dinosaur Jr., Faust en Ziguri –om maar een paar bands te noemen.
Uhe en Aoshima vormen de onverstoorbare ritmesectie, waarop de gasten zich lekker kunnen uitleven. De liedjes zelf hebben veelal een melancholieke en dromerige inslag -poppy pareltjes met mooie hooks en refreintjes.