Op een regenachtige dag in juli 2009 vertelde Pepijn Caudron het al in een interview met Olivier Constant (Gonzo (circus) 93). Er was de idee om Kreng live te brengen, met visuals, als deel van de Index-trilogie. Het eerste deel ‘Snuff’ was toen al uit, deel twee en drie werden verwacht voor 2010.
Het tienjarig jubileum van Abattoir Fermé in 2010 werd waarschijnlijk een te druk programma. Het laatste deel van de ‘Index’-trilogie werd vooruitgeschoven naar 2011. Eén jaar te laat, maar klagen hoor je ons niet. Want wat we vanavond onder de titel ‘Arcanum: Index III’ te zien, en vooral te horen kregen, maakte de stilte ruimschoots goed. Dat treft, stilte is namelijk een element waar Kreng graag mee speelt. Omdat stilte luider is dan fel geluid. Nochtans was er niet zo opvallend veel stilte waar te nemen. Tussen elke brok muziek weliswaar, maar we werden afgeleid door de visuals die Stef Lernous (artistiek leider van Abattoir Fermé) met zijn team had gemaakt. Dikwijls bevreemdende beelden, in een korrelig zwart-wit, als een soort verborgen ode aan de vergane glorie van oude positieffilms. Beeld over beeld, gitzwart en onheilspellend met een vette knipoog naar de oude Russische en Duits-expressionistische cinema. Zoals Kreng graag samples put uit muziek van begin twintigste eeuw, zo werd ook de beeldtaal door dezelfde oude tijd beïnvloedt. Een meer dan logische keuze. Een overdaad een technicolour had de muziek gewurgd.
‘Arcanum’ is een audiovisueel spel waarbij het intense evenwicht tussen beeld en geluid elkaar versterkt. Bij momenten melancholisch, emotioneel terwijl op het scherm een personage in zijn gezicht kerft. Maar ook bevreemdend, beangstigend en moeilijk te plaatsen. Vroeger en nu worden constant verwisseld. Een plastiek flesje water, even later vijf mannen in toga geplukt uit een schilderij van Pieter Paul Rubens. Spookachtige beelden, een schilderij van levende mensen waar een treffende gelijkenis met tarotkaarten werd uitgebeeld. Een klein kind met ballon in een donkere nacht, drie halfnaakte vrouwen, een dik zwart groot monster. En veel aquariums, een constante in het verhaal.
Intussen verstopt Pepijn Caudron zich achter zijn laptop, ingekneld tussen een drumstel. Als een dirigent houdt hij zijn liveband, bestaande uit Bram Bosteels en Thijs Louis, in het oog. De ene heeft een gitaar die klinkt als de apocalyps, de andere zijn tafel staat vol met twee valiesjes met metalen veren, schuurpapier en een hele resem onherkenbare instrumenten. In de achtergrond kraakt en schuurt het geluid, oude stemmen weerklinken in de zaal. De muziek bouwt op, barst uit, gaat liggen en welt opnieuw. Terwijl de beelden de bezoekers beroeren en de oren geteisterd worden door Kreng.
Wat we zien moeten we eeuwig onthouden. Wat we te horen krijgen, staat hopelijk op het nieuwe album van Kreng (release voorzien in mei 2011). We werpen een beloftevolle blik in de toekomst. Ook al is de wereld van ‘Arcanum’ (en Abattoir Fermé) onheilspellend.